محمد حبیب اللهی

  

 

همین خاموشیم را بینی و سر در گریبانی

چه توفانهاست در جانم ، نمی دانی، نمی دانی

 

زاندوه دل مشتاق می نالم به تنهایی

به حال ناروای خویش میگریم به پنهانی

 

مرا جان بر لب آید گر پریشان خاطرت بینم

زحال من نمی پرسی کنون با این پریشانی

 

به درمان دلم یکدم نمی کوشی، نمی کوشی

زچشمم اشتیاق دل، نمی خوانی، نمی خوانی

 

متن کامل شعر در ادامه                                                             

       

ادامه نوشته

بهمن محمدزاده

 

      

شبی دست دعایی بر سرم بود

 قلم بود و دلی دور و برم بود

 
دعا کردم که بنویسم، نوشتم

 به روی گونه ی خیسم نوشتم 

 
نوشتم آب، دریا شعله ور شد

 زمین و آسمان از شعله، تر شد

 
تنم یکپارچه می سوخت در تب 

 صدای ناله می آمد مرتب

 
به خود گفتم نمی آتش بنوشم

 صدای العطش آمد به گوشم

 
نوشتم کربلا، محشر به پا شد 

 تمام آسمان ها کربلا شد

 
تمام آسمان ها غرق خون شد

 زمین و آسمان غرق جنون شد

 
شب از عمق سیاهی خنجر آورد

 سر خورشید را از تن جدا کرد

    

متن کامل شعر درادامه                                        

 

 

                  

ادامه نوشته