تغیر ادرس

محک

قصه گیسو

 

 

 

   دوش درحلقه ما قصه گیسوی تو بود      تادل شب سخن ازسلسله موی توبود

     من سرگشته هم از اهل سلامت بودم    دام  راهم  شکن طره  هندوی  تو بود 

حدیث عشق

اولین روز دبستان

 

اولین روز دبستان! بازگرد
 کودکی‌ها! شاد و خندان بازگرد

درس‌های سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

روزِ مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

پاک‌کن‌هایی زِ پاکی داشتیم
یک تراشِ سرخِ لاکی داشتیم

       متن کامل شعر در ادامه    

       دکلمه اولین روز دبستان : با صدای   خانم خامنه            

ادامه نوشته

وحشی بافقی

 

 

 

روم به جای دگر ، دل دهم به یار دگر

هوای یار دگر دارم و دیار دگر

 

به دیگری دهم این دل که خوار کرده ی  تست

چرا که عاشق تو دارد اعتبار دگر

 

میان ما و تو ناز و نیاز بر طرف است

به خود تو نیز بده بعد از این قرار دگر

 

خبر دهید به صیاد ما که ما رفتیم

به فکر صید دگر باشد و شکار دگر

 

خموش وحشی از انکار عشق او کاین حرف

حکایتیست که گفتی هزار بار دگر

 

نقاشی : اثر استاد مسعود سالمی                                                   

 

میثم امانی

 

 

 

صبح روزی پشت در می آید و من نیستم

 قصــــــه دنیا به سر می آید و من نیستم

 یک نفر دلواپســــم این پا و آن پا می کند

 کاری از من بلکه بر می آید و من نیستم

 بعد ها اطراف جای شب نشینی هایمان

 بــوی یک سیگار زرمی آید و من نیستـــم

 خواب و بیداری، خدایا بازهم در می زنند

 نامه هایم از سفر می آید و من نیستــم

 در خیابان، در اتاقم، روی کاغذ، پشت میز

 شعـــر تازه آنقدر مــی آیـــد و من نیستم

 بعد ها وقتی کـه تنها خاطراتم مانده است

 عشق روزی پشت در می آید و من نیستم

 هرچه من تا نبش کوچه می دویدم او نبود

 روزی آخــــر یک نفر مــی آید و من نیستم

 

فریدون مشیری

 

تنها

غمگین

نشسته با ماه

در خلوت ساکت شبانگاه

اشکی به رخم دوید ناگاه

روی تو شکفت در سرشکم

دیدم که هنوز عاشقم آه

حزین لاهیجی

 

 

گاهی به نگاهی دل ما شاد نکردی

حیف از تو که ویرانه ای آباد نکردی

صد بار زگلزار ،خزان آمد و گل رفت

وین مرغ اسیراز قفس آزاد نکردی

داغم که چرا خون مرا ریخت تغافل

مردم که چرا آن مژه جلاد نکردی

ای خسرو شیرین دهنان این نه وفا بود

یک ره گذری جانب فرهاد نکردی

بسیار مبال ای شجر وادی ایمن

یک جلوه چو آن حسن خداداد نکردی

کی بیهده در بغل خویش توان داشت

گر جلوه درین شیشه پریزاد نکردی

از سیر چه فیض ار نبود راه خطرناک

ای شمع شبی رو بره باد نکردی

باید زتو آموخت (حزین) رشک محبت

لبریز فغان بودی و فریاد نکردی

نظامی گنجوی

 

گویند ز عشق کن جدائی

کاینست طریق آشنائی

پرورده عشق شد سرشتم

جز عشق مباد سرنوشتم

یارب به خدائی خدائیت

وانگه به کمال پادشائیت

کز عشق به غایتی رسانم

کو ماند اگر چه من نمانم

از چشمه عشق ده مرا نور

واین سرمه مکن ز چشم من دور

گرچه ز شراب عشق مستم

عاشق‌تر ازین کنم که هستم

گویند که خو ز عشق واکن

لیلی‌طلبی ز دل رها کن

یارب تو مرا به روی لیلی

هر لحظه بده زیاده میلی

از عمر من آنچه هست بر جای

بستان و به عمر لیلی افزای

 متن کامل در ادامه                                                  

ادامه نوشته